Historia herbaty sięga III w. p. n. e. Wtedy wówczas pojawiły się pierwsze pisemne wzmianki na temat tej rośliny, która przez długie lata była traktowana jako lek i środek wzmacniający, a dopiero z czasem przerodziła się w napój. Początki upraw miały miejsce w Chinach, gdzie rolnicy zajmujący się uprawą herbaty dość długo strzegli swojej tajemnicy. Japonia poznała herbatę w 729 roku, kiedy to cesarz Shomu ugościł herbatą w pałacu Nara stu mnichów.

„Bodhidharma”, jeden z pierwszych założycieli Zen, spędził pełne dziewięć lat na rozmyślaniach, zanim osiągnął stan obudzenia wewnętrznego. Był tak znużony, że jego wielkie powieki opadały mu na oczy. Nie mógł tego przezwyciężyć. Pomimo zmęczenia śmiertelnego chciał zachować oczy otwarte. Wyrwał, więc sobie powieki i rzucił je na ziemię. Piękny krzak wyrósł w tym miejscu: to była herbata. Potem uczniowie schodzili się, aby słuchać jego nauk, a gdy się czuli zmęczeni, zbierali kwiaty tego krzewu i zaparzali je we wrzącej wodzie…”

Ceremonia herbaty jest ascetyczną formą spędzania czasu wolnego, podczas, której przyrządza się i pije zieloną herbatę. Forma ceremonii, która przetrwała do dzisiaj i jest w dzisiejszych czasach celebrowana, ukształtowała się w drugiej połowie XVI wieku zapoczątkowana przez największego z mistrzów ceremonii Sen no Rikyu. Celem ceremonii picia herbaty było oczyszczenie duszy i osiągnięcie harmonii ze światem i przyrodą.

W literaturze japońskiej istnieją dowody, że sushi jako specjalny gatunek potrawy istniał już w epoce Heian (794 – 1185 r. n. e.). Ówczesne sushi bardzo się jednak różniły od współcześnie nam znanych, różnorodnych różnokolorowych zakąsek. Pierwotna postać sushi wyglądała w ten sposób, że do drewnianych beczek wkładano solone ryby i małże, które marynowano i spożywano same, przyprawione na kwaśno. W XVII wieku zmieniła się procedura marynowania ryb. Do drewnianych beczek tym razem już z surowymi rybami zaczęto dodawać lekko osolony gotowany ryż. Ten sposób miał na celu przede wszystkim przyspieszyć proces fermentacji ryby a także zabezpieczyć mięso przed zepsuciem. Warto wspomnieć o tym, że takie danie mogło wytrzymać w beczce od czterech do dwunastu miesięcy. Według japońskiej literatury, tego typu sposób marynowania miał szczególne zastosowanie wśród japońskich wojsk, które wybierając się na wojnę stosowały tą metodę konserwacji jedzenia jako bardzo praktyczną, ze względu choćby na łatwość transportu,
a także lekkostrawność i pożywność potrawy.

Punktem przełomowym dla sushi był dziewiętnasty wiek. W pierwszych latach dziewiętnastego stulecia kupiec-restaurator nazwiskiem Yohei Hanaya zainicjował sprzedaż sushi na tokijskich targowiskach i bazarach. Wcześnie rano przynosił on świeże ryby w pudłach wypełnionych lodem, by po pokrojeniu w plasterki i ułożeniu na kulkach ryżu sprzedawać je z czterokołowego wozu adaptowanego na przewoźny bar (tego rodzaju wozy z tanimi daniami, zwane yattai, do dziś można spotkać na wyspie Kiusiu). Do sushi podawano zieloną herbatę w dużych kubkach, a klienci yattai po zakończeniu posiłku płukali palce w resztkach herbaty i wycierali je w tkaninę (kurtynę), oddzielającą ich od usytuowanej na wozie „kuchni”. Yohei Hanaya bardzo szybko znalazł naśladowców i konkurentów, zaś smakosze sushi wybierali stoiska yattai, kierując się ku tym, których kurtyny były najbrudniejsze, co świadczyło to o licznej klienteli, czyli o dobrej jakości serwowanego tam sushi.

Zatem podsumowując, sushi to sposób podawania ryżu, specjalnie przyrządzonego.
Ryba, która w większości przypadków jest surowa stanowi dodatek.